Zondag bezocht ik deze aangrijpende kunstmanifestatie in de Tapijnkazerne Maastricht.
Na jarenlang onderzoek en samenwerking componeerden de fotograaf Theo Derksen, de beeldend kunstenaar Jos Wigman en de musicus Ernst Jansz deze fantastische project/kunstmanifestatie met curator Willem Jansen.
Fotobeelden op 1 bij 1 meter dibound met alleszeggende gezichtsuitdrukkingen van slachtoffers gecombineerd met de op 1 bij 1 meter geschilderde panelen met gezichtsuitdrukkingen van beulen, omlijst met de treffende muziek van Ernst Jansz.
Ontroerende manifestatie over dader en slachtoffers, kinderen van ouders en mogelijk weer ouders van een kind!
Ik ben diep onder de indruk. En wat een fantastische locatie en opzet.
Must have seen nog tot 28 mei in de Tapijnkazerne Maastricht!
Bezoek voor meer info de site; www.theoderksen.com/kindmijnkind
WAT ALS WATER VEILIGER LIJKT DAN LAND........
Deze waterfoto met mijn tekst plaatste ik op fb nadat de zoveelste negatieve en hatelijke opmerking over vluchtelingen mij trof sept. j.l.
Nog nooit kwam het besef van oorlog voor mij zó dichtbij als op de dag van 16 september jl toen ik o.a. met diverse leden van mijn adhocgroep, de Burgemeester en Wethouders van Weert, plus de landelijke pers, geconfronteerd werd met de in vele bussen aankomende vluchtelingen uit Syrië in de van Horne kazerne in Weert!
Uitgeputte, angstige vrouwen, mannen en kinderen, huilend en schreeuwend! Kleren verscheurd en schoenen versleten door hun zware kilometers vluchttochten, enkelen op blote voeten, allen met plastic tassen, koffers en rugzakken.
Alleszeggende ogen keken ons aan of keken weg....er waren geen woorden nodig om je in te voelen. Uit schaamte heb ik mijn hoofd gebogen omdat ik werd overmand door het beklemmende gevoel dat ik "aapjes kwam kijken!"
Wat was het frustrerend om middenin de groep zoemende camera's van alle toegesnelde pers over het terrein te lopen en zeker omdat ze de camera's gewoon lieten lopen, al had de Burgemeester verzocht om dat uit respect niet te doen!
Alléén buiten de kazerne heb ik met toestemming van de moeder haar en haar kinderen - o.a. het jongetje op deze foto - gefotografeerd. Binnen de kazerne fotografeerde ik de was die over het raam hing te drogen!
Die avond kwam ik thuis, smeerde mijn boterham en toen ik achter mijn pc zat en alles nog eens goed overpeinsde, besefte ik maar al te goed dat ík het zo goed heb; dat ik geen barak hoef te delen met vreemden, dat ik mijn privacy heb, me niet hoef te melden en in wezen kan doen en laten wat ik wil. ik werd opeens overmand door intens verdriet......!
Wat waren en zijn de vluchtelingen blij om eindelijk op een veilige plek te zijn. Inmiddels heb ik ook vriendschap met diverse Syriërs, we organiseren gezamenlijke etentjes en activiteiten buiten de kazerne. Tijdens ons samenzijn komen de trauma verhalen. Het delen brengt ons dichter bij elkaar en er ontstaan ook geweldige initiatieven.
Sinds de opening van de Koalaschool in de kazerne afgelopen januari, geef ik als vrijwilligster creatieve lessen aan de vluchtelingenkinderen van groep 7 en 8. De kinderen zijn erg leergierig en enthousiast.
Diep respect heb ik voor deze dappere mensen die álles achter hebben gelaten, maar ook diep respect voor iedereen die betrokken is en de vluchtelingen en hun kinderen hier in Nederland een veilig "zijn" bieden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten